De tuindeuren staan op een kiertje waardoor een warme zomerbries de in betweens lichtjes op laat bollen. De tuin ligt pal op het zuiden waarin de frisse bladeren van de jonge platanen de zomerzon gulzig opzuigen. Over een paar jaar zijn ze groot genoeg om achterin de tuin –naast de natuurlijke beukenhaag- voor een natuurlijke schaduw te zorgen. Binnen is het aanzienlijk koeler dan buiten. Op dit heetste moment van de dag zit Linda graag in de woonkamer. Vanuit haar luie stoel kijkt ze diagonaal door de kamer en woonkeuken zo de tuin in. Het is de langste lijn in dit huis waar ze sinds een half jaar woont met Erik.

Voordat ze een paar maanden geleden samen met Erik voor de eerste keer de sleutel in het slot van de voordeur stak, was er een dik jaar van bouwen aan voorafgegaan. Als je Linda een paar jaar geleden had gezegd dat ze rond deze tijd in haar eigen –onder architectuur- gebouwde huis zou wonen, dan had ze je voor gek verklaard. Erik en zij waren al jarenlang actief op Funda op zoek naar hun droomhuis. Misschien waren ze te kritisch of wisten gewoon precies wat ze niét wilden, maar na verloop van tijd verdween ieder aangevinkt huis weer uit de lijst met zorgvuldig samengestelde favorieten. Ze hebben in de loop der tijd meer dan 10 woningen bezichtigd en allemaal hadden ze wel iets, maar geen van allen hadden ze álles. Tóch net een te drukke wijk, een te kleine garage, een tuin op het oosten, niet duurzaam genoeg of simpelweg te lelijk...voor minder dan 100% doen ze zo’n grote uitgave niet. Toen ze uiteindelijk besloten hadden om hun eigen huis te gaan bouwen, is hun speurtocht naar het perfecte stukje bouwgrond begonnen. Geen standaard nieuwbouwwijk met rijenlang meer van hetzelfde en net te dicht tegen elkaar aan, nee... rust, ruimte en duurzaamheid, dát is wat ze wilden. In 2017 hadden ze geluk. Aan de rand van Drachten in de nabijheid van bos en water kwamen er een aantal ruime kavels beschikbaar. Deze kans wilden ze niet onbenut laten. Wonen in je eigen natuur, dus. Dát is wat ze wilden. Toen ze hun stuk grond hadden bemachtigd wist Erik het zeker: Hij zou zélf de architect en projectleider van hun nieuwe droomhuis worden. Talloze uren heeft hij stukgeslagen op ontwerp en materialisatie, self supporting, oftewel ‘0 op de meter’. De eindconclusie was (uiteindelijk ook voor Erik) duidelijk: Erik had niet de kennis en kunde om aan hun eigen maatstaven te voldoen. Waar hij ook uit kostenoverwegingen had besloten alles zelf te doen, zagen ze geen andere mogelijkheid. Wilden ze dit goed doen, en dat wilden ze, dan zouden ze een architect in moeten schakelen. Een nieuwe zoektocht stond op het punt van beginnen. Binnen een paar weken stond de bladwijzer van Google al redelijk vol met namen van verschillende architectenbureaus, maar ze hadden nog niet de juiste klik te pakken. Op een avond was Linda bezig met het opschonen van de bladwijzers met architectensites toen er na het wegklikken van het zoveelste portfolio met mooie plaatjes de homepage van Gerrie en Peter haar scherm vulden....Bètha architecten? Ambachtelijke bouwkunst. ‘Moai’ makers met gerichte stijl die het oog van de meester in dienst zouden stellen van de gebruikers van het pand. Toen ze dat een paar jaar geleden las, waren het alleen nog maar woorden. Het waren niet eens die woorden die haar triggerden om een mailtje te sturen. Het was de foto waar deze tekst op geplaatst was. Twee mannen zag ze. De ene leek wel een accountant en de andere was een oudere hipster, Gerrie en Peter. Gek genoeg was Gerrie de architect, terwijl Peter de architect léék. Alles aan hoe ze door de mannen online werd aangesproken was anders dan dat je van architecten zou verwachten. Toch was dit a-typische meteen vertrouwd. De ogen straalden vertrouwen uit en dat voelde goed. Toen ze naar beneden scrolde zag ze geen gelikt portfolio met mooier dan echte 3D visuals, maar enkele foto’s van gebouwen en portretten van trotse opdrachtgevers. Heel natuurlijk. Elke foto vertelde het verhaal van echte mensen, van echte levens binnen die gebouwen. Gebouwen voor mensen die door Gerrie waren ontworpen en waarvan Peter had gezorgd dat ze er ook stonden. Diezelfde avond heeft Linda nog een mailtje gestuurd waarin ze kort haar vraag uit de doeken deed. De volgende dag belde Peter al. “Nee, jullie hoeven niet langs te komen op het bureau, niet interessant op dit moment. Laten we op jullie kavel afspreken… Dan hebben we meteen een gevoel van de plek.” Een paar dagen later stonden Erik en Linda aan het einde van een lange hectische werkdag met hun nette schoenen in het hoge gras, toen ze een zwarte Mercedes naast hun gloednieuwe elektrische auto zagen parkeren. Niet wat je van een architect zou verwachten, dus dit paste precies in het plaatje wat ze al gevormd hadden. Ze hebben op die lentemiddag met z’n vieren een paar uur op de kavel rondgelopen. Erik en Linda hebben gepraat, Peter stelde vragen. En Gerrie? Die was vooral stil… Met ’n glimlach en schetsboek. Alles werd als een spons opgenomen. Toen ze een kleine week later weer hadden afgesproken –nu wel op het kantoor in Burgum- was alles omgedraaid. Peter was de glimlachende stille en Gerrie vertelde: Over de plek, over hoe ze hem vorige week hadden geïnspireerd met hun ideeën en over dat ie er vannacht nog van wakker had gelegen… Tijdens zijn hele verhaal lag Gerrie’s linkerhand op een A3 papier waarvan de witte zijde naar boven was gekeerd. De schets. De eerste visualisatie van het idee. De eerste keer dat hun droomhuis vanuit Gerrie’s gedachten op papier was gezet. Nu nog geen gebouwde muren, nog geen ruimten om doorheen te lopen, nog geen -0- op de meter. Nu nog gewoon inkt op papier. Maar ook getekend is het al waar! Gerrie bouwde z’n verhaal op en deelde zijn overwegingen…Zwakte de verwachtingen wat af, het was immers nog maar een schets. Na een tijdje draaide hij het papier om. En daar stond het. In één blik zagen ze het. Ze hoefden elkaar niet eens aan te kijken. Dit zou hun nieuwe huis worden. Gerrie had met pen op papier de ziel van hun verhaal geraakt. Helemaal anders dan ze dachten, maar preciés wat ze wilden. Toen ze –na wat voor hun gevoel een paar seconden leek- weer opkeken van het papier keken ze de heren aan: Peter -de armen over elkaar- wist al lang dat Gerrie z’n magische vakwerk weer had laten spreken. Uit z’n glimlach sprak trots voor z’n collega. En Gerrie? Die zat zichtbaar zenuwachtig te wachten op de verlossing in de vorm van een volmondig ‘JA!’ Erik en Linda’s stralende knikken werd precies zo opgepakt. Schot in de roos. Een paar afspraken later was alles in kannen en kruiken. Peter had alles helder uiteengezet. Door slimme oplossingen die alleen ervaren rotten in het vak uit hun rugzak kunnen toveren zag, ook het financiële plaatje er beter uit dan ze hadden gedacht en konden ze los. Bètha loodste het ontwerp zonder problemen door de “vergunningsgangen” van het gemeentehuis. Peter was de solide rots in de branding gedurende het hele bouwproces. Altijd vriendelijk en stevig naast hen wanneer dat even nodig was… Het resultaat, een droomhuis in een droomomgeving waar Erik en Linda elke dag de sleutel in het slot kunnen steken. Wat een rijkdom…. Vanuit haar luie stoel hoort Linda de deurbel. Kijkend door het raam ziet ze de zwarte Mercedes op de oprit staan. In de hal ziet ze door het melkglas van de voordeur twee silhouetten; Een kleinere met pak en grotere met baard. De mannen komen kijken hoe het geworden is… In het platte pakje wat Gerrie meedraagt zit de originele eerste schets. Hij is helemaal naar hun smaak ingelijst. Op de achterkant hebben Gerrie en Peter ieder een persoonlijke boodschap geschreven… Welkom thuis! Na een rondleiding en de laatste verhalen en één drankje wordt het aanbod van een tweede vriendelijk door de heren afgewezen. Ze gaan naar huis, koken en eten met het gezin. Wanneer ze de deur achter hen heeft afgesloten, meent Linda de twee silhouetten fluitend terug naar de auto te horen lopen. Typisch. Een huis van deze mannen… Daar kun je met recht grutsk op zijn!